Tranformerende coachsessie met de paarden in de praktijk 

Het is donderdag 20 augustus, 5.19u en ik word wakker. Hoewel jammer van het tijdstip, gaan mijn gedachten meteen naar de coach sessie van gisteren. Alles dwarrelt neer en de magie die gister voelbaar was, wordt nu helder zichtbaar voor me.

Een krachtige vrouw van halverwege de 30 komt de vierde sessie bij mij doen. Ze is herstellende van een burn-out en is langzaam weer aan het reïntegreren op werk. Je ziet aan haar dat het beter gaat, ze straalt weer wat meer. Wauw wat fijn.

Mindset

Na eerst meer geleerd te hebben over hoe ons brein werkt, welke mindset we hebben en wat ons triggert en hoe neuroplasticiteit helpt om nieuwe gewoontes te ontwikkelen (en waarom het zo moeilijk is om patronen te doorbreken) gaan we naar de paarden.

Naar de paarden: Move the horse

We herhalen ongeveer dezelfde oefening als de vorige keer: “Beweeg of Jack of Nemo naar een bepaald punt in de bak”. Vol goede moed en met duidelijk meer zelfvertrouwen past ze direct de lessons learned toe uit de vorige sessie. Mooi om te zien!

Ondertussen zie en voel ik van alles. Zonder daar nog echt mijn vinger op de gevoelige plek te kunnen leggen. Hoewel enorm gegroeid, voelt het nog “oppervlakkig” (niet negatief bedoeld). Dezelfde “drive” zit er bij haar nog in. “Hoppa, dat paard van A naar B!” Dezelfde drive die haar zo goed maakt in wat ze doet, maar ook ten koste van haarzelf gaat. Uiteindelijk praten we wat, vertelt ze wat. Kleine kwartjes vallen. Maar ik voel; we zijn er (nog) niet. 

Intunen op gevoel

We doen een mooie geleide hart meditatie . Het gaat over dankbaarheid en de mooiste toevalligheden die haar zijn overkomen. Deze absorbeert ze intern. Sommige stukken vielen goed, andere stukken had ze wat minder mee. Helemaal ok.

We praten wat en herhalen vervolgens de oefening. Íneens voelt ze het: “ik ben er nog niet”. Je ziet de moed in haar schoenen zakken, haar gezicht betrekt en in haar hoofd spreekt ze zichzelf streng toe. “Zie je nou wel”. “Nog zó lang te gaan”, en ze voelt zich direct rot. Verdrietig. Naar beneden gehaald. Maar ze voelde zich toch zo goed? Het toch zo goed? Ik vroeg haar: waar ben je nog niet? Waar ben je naar op weg?

Openhartig maar oh-zo streng

Openhartig deelt ze. Ineens komen de paarden op haar aflopen. Naar het punt in de bak. Dit leert haar iets. Ze voelt iets over “moeiteloosheid” en wat je soms allemaal juist niet moet doen om je doel te bereiken. Maar de strengheid en bijbehorende gevoel overheerst haar. Het geniepige stemmetje in haar hoofd. Dat ze niet goed genoeg is. Een hardnekkig oud patroon herhaalt zich; strengheid, hardheid. De lat altijd hoog. Overambitieus. Het verbittert haar. We praten wat en bedenken een mooie huiswerk oefening hierbij.

Emoties komen nu echt binnen

Daarna lopen we nog wat. We praten wat. We kijken naar de paarden. Ineens voelt ze wat haar zo raakt. Het was de bijzondere ervaring waar ze aan moest denken wat omhoog kwam in de meditatie. Daarna raken we in gesprek over wat haar daarin raakt. Tranen mogen vloeien. We staan erbij stil. Hoewel het zeer kwetsbaar is, opent het haar. Het verdriet verzacht haar. Hoewel onwennig, begint ze het te omarmen. 

In contact met haar intuïtie

Na berusting daarin vroeg ik mij af; is de sessie klaar of nog niet? Ik vraag het haar. Zij voelt een overduidelijke nee. “Nee, het is nog niet klaar, de paarden hebben mij nog wat te vertellen.” Na gecheckt te hebben of dit niet Mr. Mind aan het roer is (a.k.a. bewijsdrang van Mr. Mind in dit geval) is er overduidelijk een nee. Ze voelt: ‘Het is nog niet af’. Het is haar intuïtie die spreekt. Luid en duidelijk. Ze is weer echt in diep contact met haar gevoel.

Zoveel liefde

We doen de oefening “Approach en Connect” en ik vraag haar om elke stap die ze zet bewust te zijn hoe ze zich voelt. Aan het einde maakt ze een mooie connectie en ik vroeg haar wat ze voelde; “Liefde voor het paard”. Zo intens veel liefde”, antwoordde ze. Ze legt uit waarom en wat ze voelt. Ik vraag haar over de liefde naar haar zelf. Die is nog niet direct voelbaar antwoordt ze. Maar beide weten we; we zijn op de goede weg om daar te komen.

Aan het einde voelt ze een rust. Een kalmte. Haar gezicht ontspant. Elke cel van haar is aan het helen. De paarden zijn nu als een magneet. En willen bij haar zijn. Er is eenheid. Nu was vertrouwen, kalmte, zelfverzekerdheid pas echt te voelen en te zien. En dit was overduidelijk een ander vertrouwen dan toen we de bak in stapte. 

—

Wat ik zo bijzonder vind

Wat ik zo bijzonder vind is de shift in deze sessie. Moeilijk in woorden uit te drukken, maar ik doe een gooi. Waar overduidelijk in het begin een meer mannelijke – meer masculine – energie te bemerken was bij betreding van de bak: zoals daadkracht, groei, vertrouwen, persoonlijke kracht. Naar vervolgens een overduidelijke feminiene stroming na het toelaten en binnenlaten van emoties: zachtheid, liefde, warmte, diepe heling. En om daarna dan het evenwicht te zien en te voelen tussen beide. Zowel het vertrouwen en de kracht als de zachtheid en liefde. Maar nu vanuit pure rust en kalmte. Dit was af te lezen van elke cel in haar gezicht en lichaam. 

Hoewel we ons ogenschijnlijk soms zo goed kunnen voelen, zijn daar zoveel laagjes in. Geen goed of fout, alleen anders. Dieper. In nog meer verbinding. Met de intuïtieve kern van ons. Mr. Mind heeft het maar slim bedacht allemaal…

—

Ik sla een bijpassend boek open voor een quote die ik in mijn hoofd had en hij valt precies op die pagina: 

healing is:

allowing flowers to grow

in all the places sadness has touched

inside you. 

(and once you planted a whole garden there: that’s the moment where you are going to realize it: “all along you were BLOOMING.”)

Ps. Zou je ook zelf eens een sessie willen ervaren of zoek je nog een goede coach? Weet ons te vinden en dat het ook door de werkgever vergoed kan worden.